The New York Times στο DSM V
ο Νιου Γιορκ Ταιμς Σήμερα έφερε μια ιστορία για τις μηχανορραφίες και πολιτική πίσω από το DSM V, το διαγνωστικό και στατιστικό εγχειρίδιο που χρησιμοποιείται από θεραπευτές και ιατρούς για την εκχώρηση διαγνώσεων σε ασθενείς που αναζητούν θεραπεία.
Αυτό που μας εντυπωσιάζει είναι ότι το DSM είναι ένα από τα πιο εμμονικά έργα που βγαίνει στη μακρά και εμμονική ιστορία του ψυχιατρική και ψυχοθεραπεία. Καταγράφει λεπτομερώς τα συμπτώματα που απαιτούνται για την επίτευξη διάγνωσης μιας συγκεκριμένης ασθένειας (αυτός είναι ένας όρος I χρησιμοποιήστε για να δείξετε ότι στην περίπτωση των συναισθηματικών διαταραχών τα συμπτώματα μπορούν να οργανωθούν με διαφορετικούς τρόπους και να παράγουν διαφορετικά διαγνώσεις). Το ζήτημα είναι ότι πολλές από τις ασθένειες που αναφέρονται προέρχονται από επιτροπές που πρέπει να καθορίσουν ποια συμπτώματα, πόσα και πόσο συχνά εμφανίζονται μπορούν να συμβάλουν στην ισορροπία και να προκαλέσουν τη διάγνωση. Οι παθιασμένοι γιατροί και οι ερευνητές μελετούν εμμονικά άτομα που μπορεί να χαρακτηριστούν ως εμμονή.
Είναι ενδιαφέρον ότι το DSM IV TR λέει πολύ συγκεκριμένα ότι ο σκοπός του έργου είναι η «ενίσχυση της συμφωνίας» μεταξύ των επαγγελματιών. Αυτή η συμφωνία, όπως και άλλες μορφές συναίνεσης, κατασκευάζεται, όπως βλέπουμε με την έκθεση NY Times. Διάφορες ομάδες ασκούν πιέσεις υπέρ και κατά της συμπερίληψης νέων ασθενειών. Έτσι, οι ασθένειες θεωρούνται πιο σωστά ως κατασκευές που δημιουργούνται από ιδεολογικούς καταλόγους και ερευνητές. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να υποφέρουν από τέτοιες «ασθένειες», αλλά η αιτιολογία και η διασπορά αυτών των κατηγοριών χρειάζεται περισσότερο σχολαστική (υποθέτω πιο εμμονική) μελέτη τους.
Και αν κοιτάξουμε OCD, θα δούμε μια μετεωρική αύξηση στον αριθμό των περιπτώσεων από τη δεκαετία του 1960 έως τώρα. Την εποχή εκείνη, το OCD ήταν μια εξαιρετικά σπάνια ασθένεια, τώρα η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας κατατάσσεται στην τέταρτη θέση όλων των ψυχικών διαταραχών. Πώς προέκυψε αυτή η άνοδος; Όπως και με άλλες διαταραχές όπως διπολικόςκατάθλιψη και ΠΡΟΣΘΗΚΗ, και τώρα ίσως "ψώνια εθισμός, "ένα σύνθετο μείγμα των κοινωνικών, πολιτιστικών και οικονομικών έχει έρθει στο παιχνίδι και μια μικτή ομάδα παικτών όπως το συγγραφείς του DSM, των φαρμακευτικών εταιρειών, και ό, τι κάνουν οι zeitgeists γύρω-όλα έχουν δημιουργήσει ένα κοινωνικό πραγματικότητα.