Στον Έπαινο των Παππούδων

Όταν ήμουν πολύ μικρός, πριν από τα 6, περνούσα πολλά Σαββατοκύριακα με τον παππού και τη γιαγιά μου. Την ώρα του ύπνου, η γιαγιά μου καθόταν δίπλα στο κρεβάτι μου και μου διάβαζε από ένα βιβλίο με παραμύθια. Ακόμα θυμάμαι, μετά από τόσα χρόνια, να το ακούω με προσήλωση Κοκκινοσκουφίτσα, Κοιμάμαι Ομορφιά, Γουί και Μπότες, και πολλοί άλλοι.

Και μόνο που σκέφτομαι αυτές τις μαγικές στιγμές μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Ένιωσα ασφάλεια, ζεστασιά και αγάπη. Καθώς το γράφω αυτό, σκέφτομαι ότι το ενδιαφέρον μου για την ανθρώπινη ψυχή ήταν πολύ πιθανό να πυροδοτήθηκε από αυτές τις πρώτες εμπειρίες με τη γιαγιά μου. Σε αυτήν την κουλτούρα που προσανατολίζεται στη νεολαία, συχνά αποτυγχάνουμε να εκτιμήσουμε τη σημαντική συμβολή που έχουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες στη ζωή των εγγονιών τους και αντίστροφα.

Ωστόσο, στον απόηχο της επιδημίας του COVID και των πρόσφατων πληθωριστικών οικονομικών πιέσεων, περισσότερα παιδιά ζουν με τους παππούδες τους σε νοικοκυριά πολλών γενεών. Ως αποτέλεσμα, περισσότερα παιδιά περνούν χρόνο με τους παππούδες τους. Πώς επηρέασε αυτό τους παππούδες και τα εγγόνια;

Δεν είναι εύκολο για έναν γονιό να μεταβεί στο ρόλο του παππού και της γιαγιάς. Το να γίνεις παππούς και γιαγιά απαιτεί προσαρμογή σε έναν νέο κοινωνικό ρόλο, συνήθως αργά μέση ηλικία. Συνδέεται με την υιοθέτηση νέων πεποιθήσεων και συμπεριφορών που μπορεί να παρεμβαίνουν σε μακροχρόνιες πρακτικές, όπως το να έχεις ένα τακτοποιημένο σπίτι ή να βλέπεις τηλεόραση μετά το δείπνο. Απαιτεί αυτό που μπορεί να εκληφθεί ως «θυσίες».

Ωστόσο, σε αντίθεση με προηγούμενα αμερικανικά ευρήματα που υπονοούσαν ότι η φροντίδα των παιδιών ήταν επαχθής, μια μελέτη του 2018 στο Πανεπιστήμιο Flinders, Αυστραλία, σε 262 γυναίκες και 168 άνδρες Οι παππούδες και οι γιαγιάδες κατά τα δύο πρώτα χρόνια της μετάβασής τους στον παππού και γιαγιά βρήκαν περισσότερο χρόνο που αφιέρωσαν στην φύλαξη των παιδιών του εγγονού σχετιζόταν με τη βελτίωση της ψυχικής υγεία.

Από αυτή την άποψη, η έρευνα που επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ της χρήσης του διαδικτύου από τους παππούδες και τη γιαγιά και τη φροντίδα των εγγονών είναι διδακτική. Οι συντάκτες της μελέτης παρατηρούν ότι η χρήση του Διαδικτύου για τη διατήρηση δεσμών με οικογένειες και φίλους βοηθά τους ηλικιωμένους προάγει την οικογενειακή συνοχή, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την ικανοποίηση και την υγεία των ηλικιωμένων Κινέζων γυναικών σε μεγαλύτερο βαθμό από ανδρική.

Αυτή η οδός επικοινωνίας είναι ιδιαίτερα σημαντική για τις γιαγιάδες σε αγροτικές περιοχές των οποίων τα ενήλικα παιδιά έχουν μεταναστεύσει για να εργαστούν στις πόλεις. Έτσι, η επαφή γονέα-παιδιού μέσω του Διαδικτύου είναι πιθανότατα ισχυρότερη μεταξύ των γυναικών παρά των ανδρών και οι γυναίκες επωφελούνται περισσότερο από τη χρήση του Διαδικτύου από τους άνδρες. Φυσικά, αυτά τα ευρήματα είναι τόσο σχετικά εδώ όσο και στην Κίνα.

Άλλες μελέτες από την Κίνα, όπου γονέας-παππούς συν-ανατροφή των παιδιών είναι πολύ συνηθισμένο, έχουν διαπιστώσει ότι όταν οι γονείς και οι παππούδες συνεννοούνται, τα οφέλη για όλους τους εμπλεκόμενους είναι σημαντικά. Η πλειοψηφία των οικογενειών σε αυτή τη μελέτη ζούσε σε νοικοκυριά τριών γενεών και το 80 τοις εκατό των οικογενειών είχαν μόνο ένα παιδί. Οι μητέρες που διατηρούσαν ισχυρούς δεσμούς από κοινού με τους παππούδες και τις γιαγιάδες των παιδιών τους, κυρίως με τις γιαγιάδες, συχνά είχαν μεγαλύτερη αίσθηση αποτελεσματικότητας στους γονικούς τους ρόλους.

Οι συγγραφείς της μελέτης διευκρινίζουν ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες, βασιζόμενοι στην πλούσια εμπειρία τους ως γονείς, μπορούν να προσφέρουν πολύτιμη υποστήριξη, θέτουν θετικά παραδείγματα και παρέχουν ενθάρρυνση όταν ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών συνεργασίες. Αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να επηρεάσει το επίπεδο εμπιστοσύνης που νιώθουν οι μητέρες στις ανατροφικές τους ευθύνες.

Όταν οι μητέρες αποπνέουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, τείνουν να προσεγγίζουν την ανατροφή των παιδιών με αυξημένη θετικότητα και επιμονή, συμβάλλοντας τελικά στη βελτιωμένη κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους. Αυτές οι εμπλουτιστικές αλληλεπιδράσεις μπορούν να αφαιρέσουν μερικά από τα ενοχή Οι γονείς μπορεί να αισθάνονται ότι λείπουν όλη την ημέρα ή μερικές φορές για μεγαλύτερες περιόδους.

Η αλληλεπίδραση με τα εγγόνια μπορεί να τα βοηθήσει να παραμείνουν ενεργά τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Η φροντίδα των εγγονιών συχνά περιλαμβάνει σωματικές δραστηριότητες όπως ντύσιμο, παιχνίδι, περπάτημα ή πλύσιμο ρούχων. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μπορούν να επωφεληθούν από την αυξημένη κοινωνικοποίηση καθώς αλληλεπιδρούν με τους φίλους, τους δασκάλους και άλλους γονείς των εγγονιών τους. Αυτό θα χρησιμεύσει ως αντίδοτο για μοναξιά ή απομόνωση, συχνό φαινόμενο στους ηλικιωμένους.

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν συχνά την ευκαιρία να μοιραστούν τις γνώσεις τους, σοφία, και οικογενειακές παραδόσεις με τα εγγόνια τους. Τέτοιες πρώιμες εμπειρίες ενισχύουν το εγγόνι αυτοεκτίμηση και ενισχύουν τις πεποιθήσεις, τους κανόνες και τις αξίες δημιουργώντας παράλληλα ευκαιρίες για εξερεύνηση Ταυτότητα στο πλαίσιο της οικογένειας κάποιου.

Πρόσφατη έρευνα υποδηλώνει ότι η εμπλοκή του παππού και της γιαγιάς κατά τη διάρκεια Παιδική ηλικία, που θεωρείται ως η ποσότητα της επαφής και της συναισθηματικής εγγύτητας, συνδέεται θετικά με τη συναισθηματική ανάπτυξη, τη γνωστική λειτουργία και την κοινωνική προσαρμογή στην πρώιμη ενήλικη ζωή. Τα διδάγματα που αντλήθηκαν από τις σχέσεις παππού και εγγονών στην παιδική ηλικία, ειδικά αυτές που σχετίζονται με πνευματικότητα και ηθική ανάπτυξη, επιμένουν μέχρι την πρώιμη ενήλικη ζωή.

Μια μελέτη από το Institute for Engaged Aging, στο Πανεπιστήμιο Clemson, στη Νότια Καρολίνα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι σχέσεις του παρελθόντος και του παρόντος παππού και γιαγιάς παραμένουν εμφανείς στην πρώιμη ενήλικη ζωή. Αυτά τα αποτελέσματα απηχούν προηγούμενη έρευνα στην οποία ευγνωμοσύνη, ο σεβασμός και η εκτίμηση βρέθηκαν να είναι σημαντικοί παράγοντες για την ευημερία των νεαρών ενηλίκων. Αυτό το εύρημα ισχύει για όλους τους τύπους παππούδων και γιαγιάδων. Ενόψει της προκλητικής δυναμικής της οικογένειας, αυτοί οι συμμετέχοντες ανέφεραν τα μαθήματα που πήραν από τους παππούδες τους ως σημαντικά δομικά στοιχεία στις τρέχουσες προοπτικές τους για τη ζωή.

Με αυτή τη μελέτη να διεξάγεται εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας, πολλά εγγόνια συζήτησαν το συναισθηματικό δυσκολία να απομακρυνθούν σωματικά από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, ειδικά εκείνους με προοδευτικές ασθένειες (π.χ., άνοια, καρκίνος). Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων διατήρησε τακτική, και μερικές φορές ακόμη και αυξημένη, επαφή με τους παππούδες τους ως αποτέλεσμα της πανδημίας.

Μερικές φορές, οικογενειακά ζητήματα μπορεί να παρεμποδίσουν τις αρμονικές σχέσεις μεταξύ των γενεών, είτε ξεκινούν από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Εάν καυγάδες, πεθερικά δράματα ή οποιεσδήποτε άλλες προκλήσεις εμπόδισαν τα παιδιά ή τα εγγόνια σας να απολαύσουν υγιής σχέση παππού και γιαγιάς, για το καλό όλων, ίσως είναι καιρός να θάψουμε το παλιό τσεκούρι και να κάνουμε ειρήνη τώρα.

Μια έκδοση αυτού εμφανίζεται στο The Globe and Mail.