Γιατί οι γιατροί διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας;
Ίσως το πιο συγκλονιστικό είναι ο σημαντικά υψηλότερος κίνδυνος αυτοκτονίας μεταξύ των γυναικών επαγγελματιών υγείας. γυναίκες στο γενικό πληθυσμό έχουν χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου από αυτοκτονία από τους άνδρες, παρά τις περισσότερες απόπειρες. Αυτό συχνά αποδίδεται στην τάση των γυναικών να επιλέγουν λιγότερο βίαια μέσα της αυτοκτονίας, όπως η υπερβολική δόση ναρκωτικών, που μερικές φορές έχουν χαμηλότερη θνησιμότητα σε σύγκριση με βίαιες μεθόδους όπως τα πυροβόλα όπλα. Ωστόσο, οι γυναίκες επαγγελματίες υγείας έχουν εξειδικευμένη γνώση και μεγαλύτερη πρόσβαση σε φαρμακολογικά μέσα αυτοκτονίας, πράγμα που σημαίνει ότι οι προσπάθειές τους να χρησιμοποιήσουν τέτοιες μεθόδους μπορεί να είναι πιο θανατηφόρες.
Μεταξύ 2003 και 2018, το Εθνικό Σύστημα Αναφοράς Βίας Θανάτου (NVDRS) ανέφερε 4733 αυτοκτονίες από επαγγελματίες υγείας, Το 58% των οποίων ήταν γυναίκες. Υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές για το εάν οι άνδρες γιατροί έχουν α πιο χαμηλα ή πιο ψηλά κίνδυνος θανάτου από αυτοκτονία σε σύγκριση με τους άνδρες στο γενικό πληθυσμό, αλλά οι μελέτες αναφέρουν με συνέπεια ότι οι γυναίκες γιατροί έχουν υψηλότερο κίνδυνο σε σύγκριση με τη μέση γυναίκα.
Εκτός από το γενικό παράγοντες κινδύνου για αυτοκτονία, όπως ιστορικό ψυχικής ασθένειας ή αυτοκτονικής συμπεριφοράς· ιστορικό σωματικής, ψυχολογικής ή σεξουαλική κακοποίηση; οικονομικά θέματα; στέρηση ύπνου; προβλήματα σχέσης? ακαδημαϊκή δυσφορία? και σημαντικές αλλαγές στη ζωή, οι γιατροί υπόκεινται επίσης σε στρεσογόνους παράγοντες που σχετίζονται με την εργασία:
Απαιτείται μια ολοκληρωμένη προσέγγιση που να αντιμετωπίζει τους παραπάνω στρεσογόνους παράγοντες, μια προσέγγιση που να στοχεύει τόσο τον μεμονωμένο γιατρό όσο και το σύστημα στο οποίο λειτουργούν και να στοχεύει τόσο στην πρόληψη όσο και στη θεραπεία.
Θεραπευτικές παρεμβάσεις που απευθύνονται σε μεμονωμένους γιατρούς είναι μέτρια αποτελεσματικά, με αποτέλεσμα τη μείωση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης, ανησυχία, και αυτοκτονία μεταξύ των γιατρών. Λαμβάνοντας υπόψη τον μεγάλο φόρτο εργασίας και τις πολλές ώρες εργασίας των γιατρών, παρεμβάσεις που είναι πιο προσιτές και λιγότερο χρονοβόρες, όπως διαδικτυακές εφαρμογές ή εφαρμογές smartphone που διδάσκουν γνωστική συμπεριφορικήθεραπεία ή ενσυνειδητότητα οι τεχνικές που απευθύνονται σε γιατρούς είναι ιδιαίτερα ελκυστικές. Τέτοιες εφαρμογές παρακάμπτουν επίσης ζητήματα εμπιστευτικότητας, στιγματισμού και ιδιωτικότητας.
Ενώ η θεραπεία είναι απαραίτητη, οι συστημικές παρεμβάσεις που απευθύνονται στους γιατρούς και στο εργασιακό τους περιβάλλον στο σύνολό τους είναι το κλειδί για την πρόληψη. Περιορισμός ωρών εργασίας, προώθηση της ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, δημιουργία χώρου για συνεχή εκπαίδευση εντός των ωρών εργασίας και παροχή ψυχικής υγείας οι πόροι που στοχεύουν στις εμπειρίες των γιατρών θα βοηθήσουν στην αλλαγή της κουλτούρας της τελειότητας και του άλεσης που βλάπτει επί του παρόντος την ψυχική των γιατρών υγεία. Ενθάρρυνση της υποστήριξης από ομοτίμους, αντιμετώπιση των φόβων απώλειας ή περιορισμού της ιατρικής άδειας των ιατρών όταν αγωνίζονται, και μείωση του ντροπή και το στίγμα γύρω από ζητήματα ψυχικής υγείας μεταξύ των ιατρικών επαγγελματιών θα αντιμετωπίσει την κουλτούρα της αυτάρκειας και της απομόνωσης που επί του παρόντος εμποδίζουν τους γιατρούς να αναζητήσουν την απαραίτητη υποστήριξη. Ο περιορισμός της πρόσβασης σε θανατηφόρα μέσα θα βοηθήσει στην πρόληψη παρορμητικών αυτοκτονιών που υποκινούνται από τις πιέσεις που αντιμετωπίζουν οι γιατροί.
Αυτές οι συστημικές παρεμβάσεις απαιτούνται όχι μόνο για την αντιμετώπιση του προβλήματος αλλά και για την ενεργή πρόληψη του. Οι γιατροί μας το αξίζουν.
Αμερικανική Ιατρική Ένωση. (2023, 10 Μαΐου). Πρόληψη της αυτοκτονίας του γιατρού. Αμερικανική Ιατρική Ένωση. https://www.ama-assn.org/practice-management/physician-health/preventing-physician-suicide
Κουρέας, Γ. W., & Miller, M. J. (2014). Μείωση της πρόσβασης ενός αυτοκτονικού ατόμου σε θανατηφόρα μέσα αυτοκτονίας: Μια ερευνητική ατζέντα. American Journal of Preventive Medicine, 47(3), S264–S272. https://doi.org/10.1016/j.amepre.2014.05.028
Μπάτι, Γ. D., Gale, C. R., Tanju, F., Gunnell, D., Kivimaki, M., Tsuji, I., & Jokela, M. (2018). Χαρακτηριστικά προσωπικότητας και κίνδυνος θνησιμότητας από αυτοκτονία: Ευρήματα από μια μελέτη πολλαπλών κοορτών στον γενικό πληθυσμό. Παγκόσμια Ψυχιατρική, 17(3), 371–372. https://doi.org/10.1002%2Fwps.20575
Καναδική Ιατρική Ένωση. (2020, 27 Ιουλίου). Το σιωπηλό στίγμα γύρω από την αυτοκτονία του γιατρού. Καναδική Ιατρική Ένωση. https://www.cma.ca/physician-wellness-hub/content/silent-stigma-around-physician-suicide
Ντάιζενχάμερ, Ε. A., Ing, C.-M., Strauss, R., Kemmler, G., Hinterhuber, H., & Weiss, E. Μ. (2009). Η διάρκεια της αυτοκτονικής διαδικασίας: Πόσος χρόνος απομένει για την παρέμβαση μεταξύ της εξέτασης και της ολοκλήρωσης μιας απόπειρας αυτοκτονίας; The Journal of Clinical Psychiatry, 70(1), 19–24. https://doi.org/10.4088/JCP.07m03904
Dong, M., Zhou, F.-C., Xu, S.-W., Zhang, Q., Ng, C. Χ., Ουνγκβάρι, Γ. S., & Xiang, Y.-T. (2020). Επιπολασμός συμπεριφορών που σχετίζονται με αυτοκτονία μεταξύ των γιατρών: Συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση. Αυτοκτονία και απειλητική για τη ζωή συμπεριφορά, 50(6), 1264–1275. https://doi.org/10.1111/sltb.12690
Τύμπανο, Δ. J., Brownson, C., Δανία, Α. B., & Smith, S. ΜΙ. (2009). Νέα δεδομένα για τη φύση των αυτοκτονικών κρίσεων σε φοιτητές: Αλλαγή του παραδείγματος. Επαγγελματική Ψυχολογία: Έρευνα και Πρακτική, 40(3), 213–222. https://doi.org/10.1037/a0014465
Duarte, D., El-Hagrassy, M. M., e Couto, T. C., Gurgel, W., Fregni, F., & Correa, H. (2020). Αυτοκτονία ανδρών και γυναικών γιατρών: Συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση. JAMA Ψυχιατρική, 77(6), 587–597. https://doi.org/10.1001/jamapsychiatry.2020.0011
Dutheil, F., Aubert, C., Pereira, B., Dambrun, M., Moustafa, F., Mermillod, M., Baker, J. S., Trousselard, M., Lesage, F.-X., & Navel, V. (2019). Αυτοκτονία μεταξύ γιατρών και εργαζομένων στον τομέα της υγείας: Μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση. PLOS One, 14(12): e0226361. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0226361
Li, T., Petrik, M. L., Freese, R. L., & Robiner, W. Ν. (2022). Αυτοκτονίες ψυχολόγων και άλλων επαγγελματιών υγείας: Δεδομένα Εθνικού Συστήματος Αναφοράς Βίαιου Θανάτου, 2003–2018. Αμερικανός Ψυχολόγος, 77(4), 551–564. https://doi.org/10.1037/amp0001000
Petrie, K., Crawford, J., Baker, S. Τ. E., Dean, K., Robinson, J., Veness, B. G., Randall, J., McGorry, P., Christensen, H., & Harvey, S. ΣΙ. (2019). Παρεμβάσεις για τη μείωση των συμπτωμάτων κοινών ψυχικών διαταραχών και αυτοκτονικού ιδεασμού σε γιατρούς: Συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση. Το Lancet, 6(3), 225–234. https://doi.org/10.1016/s2215-0366(18)30509-1
Αποτελέσματα και επιπτώσεις του έργου AMA-APA Physician Mortality: Στάδιο II. (1987). ΤΖΑΜΑ, 257(21), 2949–2953. https://doi.org/10.1001/jama.1987.03390210097033
Schernhammer, Ε. S., & Colditz, G. ΕΝΑ. (2004). Ποσοστά αυτοκτονιών μεταξύ των γιατρών: Ποσοτική εκτίμηση και εκτίμηση φύλου (μετα-ανάλυση). The American Journal of Psychiatry, 61(12), 2295–2302. https://doi.org/10.1176/appi.ajp.161.12.2295
Σάναφελτ, Τ. D., Balch, C. M., Bechamps, G. J., Russell, T., Dyrbye, L., Satele, D., Collicott, P., Novotny, P. J., Sloan, J., & Freischlag, J. ΕΝΑ. (2009). Burnout και ικανοποίηση από την καριέρα μεταξύ των Αμερικανών χειρουργών. Annals of Surgery, 250(3), 463–471. https://doi.org/10.1097/sla.0b013e3181ac4dfd
Σάναφελτ, Τ. D., Dyrbye, L. N., West, C. P., Sinsky, C., Tutty, M., Carlasare, L. E., Wang, H., & Trockel, M. (2021). Αυτοκτονικός ιδεασμός και στάσεις σχετικά με την αναζήτηση βοήθειας σε γιατρούς των ΗΠΑ σε σχέση με τον εργαζόμενο πληθυσμό των ΗΠΑ. Πρακτικά Mayo Clinic, 96(8), 2067–2080. https://doi.org/10.1016/j.mayocp.2021.01.033
Σμιθ, Μ. Μ., Σέρι, Σ. B., Chen, S., Saklofske, D. H., Mushquash, C., Flett, G. L., & Hewitt, P. ΜΕΓΑΛΟ. (2018). Η καταστροφικότητα της τελειομανίας: Μια μετα-αναλυτική ανασκόπηση της σχέσης τελειομανίας-αυτοκτονίας. Journal of Personality, 86(3), 522–542. https://doi.org/10.1111/jopy.12333
Stehman, C. R., Testo, Z., Gershaw, R. S., & Kellogg, A. R. (2019). Εξουθένιση, εγκατάλειψη, αυτοκτονία: Απώλεια γιατρού στην επείγουσα ιατρική, μέρος I. Western Journal of Emergency Medicine: Integrating Emergency Care with Population Health, 20(3). https://doi.org/10.5811%2Fwestjem.2019.4.40970
Tsirigotis, K., Gruszczynski, W., & Tsirigotis-Woloszczak, M. (2011). Διαφοροποίηση φύλου στις μεθόδους απόπειρας αυτοκτονίας. Παρακολούθηση Ιατρικής Επιστήμης, 17(8), PH65–70. https://doi.org/10.12659/msm.881887
Οι άνθρωποι γύρω μας έχουν ισχυρότερη επιρροή στις αποφάσεις και τις ενέργειές μας από ό, τι φανταζόμαστε. Δείτε τι αποκαλύπτει η έρευνα για τη βαρυτική δύναμη των δικτύων μας.