Είναι η μείζονα κατάθλιψη του τοκετού ή απλώς το μωρό;

Δεν έχουν όλες οι μητέρες με νεογέννητα αυτή την εμπειρία χαμόγελου. Πώς θα μπορούσε μια τόσο χαρούμενη περίσταση να γίνει τόσο στρεβλή;

Πιθανότατα είναι πολύ ορμονικά επηρεασμένος και συνδυάζεται με κοινωνικούς στρεσογόνους παράγοντες (π.χ. Chisholm, 2016; Spzunar and Parry, 2018) και προκαλεί μία από τις πιο οδυνηρές περιπτώσεις κυματισμού της ψυχικής ασθένειας σε μια οικογένεια. Αυτό συμβαίνει επειδή τα μωρά που γεννιούνται από μητέρες με σοβαρή κατάθλιψη αναπτύσσονται συχνά συνημμένο προβλήματα, δεν αναπτύσσονται κανονικά και, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να μην ευδοκιμήσουν (π.χ. Langan & Goodbred, 2016; Valadares, et al., 2021).

Αυτό που ήταν ιστορικά γνωστό ως μετά τον τοκετό (μετά γέννηση) η κατάθλιψη έχει ονομαστεί εκ νέου περί τοκετού (περίπου την ώρα του τοκετού) κατάθλιψη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει αναγνωριστεί ότι η έναρξη του καταθλιπτικού επεισοδίου αρχίζει συχνά μήνες πριν από τη γέννηση.

Baby blues ή μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο;

Η έναρξη της μείζονος καταθλιπτικής διαταραχής (MDD) κατά τον τοκετό διαφέρει σημαντικά από το «η

baby bluesΔεν είναι απλώς κάποιος λήθαργος και αίσθημα κακής διάθεσης, που εμφανίζεται σε έως και 80% των γυναικών μετά τον τοκετό (Barlow & Durand, 2015). Η MDD με έναρξη κατά τον τοκετό είναι ένα επεισόδιο MDD που βιώνεται από τη μητέρα και ξεκινά περίπου τη στιγμή του τοκετού. Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν, αλλά γενικά πιστεύεται ότι οι μητέρες που βιώνουν μείζονα κατάθλιψη κατά τον τοκετό κυμαίνονται γύρω στο 6% (π.χ. DSM-5; Wilkinson et al., 2017).

Η έναρξη του τοκετού έχει ειπωθεί ότι είναι η πιο κοινή περιγεννητική ασθένεια στις γυναίκες και μεταξύ των πιο εξουθενωτικών ασθενειών των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία (π.χ., Hübner-Liebermann et al., 2012; Alhusen & Alvarez, 2016). Είναι ενδιαφέρον ότι η MDD κατά τον τοκετό θα μπορούσε να είναι η μόνη φορά που η γυναίκα παθαίνει κατάθλιψη. Ωστόσο, μια πρόχειρη ματιά στην έρευνα δείχνει ξεκάθαρα ότι το ιστορικό MDD γενικά ή ακόμα και ένα οικογενειακό ιστορικό MDD, θέτει τις μέλλουσες μητέρες σε κίνδυνο εμφάνισης MDD κατά τον τοκετό (π.χ. Raisanen et al. 2014; Dagher et al., 2021). Είναι λογικό ότι, υπό την επίδραση σημαντικών ορμονική αναταραχή κατά τη διάρκεια της κύησης και μετά τον τοκετό, οι επιρρεπείς στην κατάθλιψη γυναίκες είναι ώριμες για την εξέλιξη ενός επεισοδίου.

Η παρουσίαση

Η MDD σε γυναίκες με έναρξη κατά τον τοκετό τείνει να χαρακτηρίζεται από ξόρκια κλάματος και κόπωση που είναι πέρα ​​από αυτό που αναμένεται από τις συνήθεις υποχρεώσεις φροντίδας ενός μωρού. Έντονες μηρυκασμοί αναξιότητας/αδυναμίας να είσαι καλή μητέρα και ανησυχία είναι συχνά παρόντες. Πάρτε την περίπτωση της Πέγκυ:

Η Πέγκυ πάντα ήθελε να γίνει μητέρα. Τώρα, σε ηλικία 28 ετών, παντρεμένη και ευτυχισμένη με καλή καριέρα, αυτή και ο Άντι ήταν έτοιμοι. της Πέγκυ εγκυμοσύνη ήταν χωρίς προβλήματα μέχρι τον τελευταίο μήνα, όταν ο ενθουσιασμός μετατράπηκε σε άγχος, και έβρισκε τον εαυτό της να κλαίει περιοδικά με λυγμούς. Η «λάμψη» της εγκυμοσύνης έμοιαζε να της έχει ξεφύγει καθώς ανησυχούσε αν θα είχε αυτό που χρειαζόταν για να είναι ένας αξιοπρεπής γονιός. Αρχικά, σκέφτηκε ότι ίσως περίμενε πάρα πολλά από τον εαυτό της. Παρά τη διαβεβαίωση του Andy, της οικογένειας και των φίλων, η Peggy ήταν σκυθρωπή και θέλησε να αποφύγει το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης. «Αυτό είναι υπέροχο! Δεν αντέχω άλλο να είμαι έγκυος. Αυτό σημαίνει ότι ίσως δεν θέλω καν ένα μωρό; Ίσως είμαι κακός άνθρωπος», μίλησε τον εαυτό της.

Το μυαλό της κυλά από αγωνία για το τι μπορεί να σκέφτεται ο Άντι και ότι είναι βάρος για εκείνον. «Θα καταστρέψω τις ζωές όλων μας», φώναξε με λυγμούς στη μητέρα της, Αλίκη. Η Άλις τηλεφώνησε στη μαία της Πέγκυ, η οποία ήταν πολύ χρήσιμη. Η οικογένεια παρακολούθησε μια επίσκεψη στο γραφείο και, υποπτευόμενη MDD πριν από τον τοκετό, η μαία παρέπεμψε την Peggy στον OB-GYN της. Οι ιατρικές εξετάσεις της Πέγκυ επέστρεψαν κανονικά και ο γιατρός την παρέπεμψε σε ψυχίατρο που ειδικεύεται σε ψυχολογικά προβλήματα εγκυμοσύνης.

Διαγνωστικά κριτήρια για την έναρξη του τοκετού

ο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, Τα κριτήρια έκδοσης 5 (DSM-5) για την έναρξη του τοκετού είναι απλά. Όπως φαίνεται στην περίπτωση της Peggy, είναι ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο που ξεκινά είτε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είτε έως και ένα μήνα μετά τον τοκετό. Παρά αυτόν τον περιορισμό του χρονικού πλαισίου, ορισμένοι ερευνητές, ωστόσο, σημειώνουν την εμφάνιση MDD μετά τον τοκετό για μήνες μετά (π.χ., Sharma & Mazmanian, 2014; Cepeda et al., 2019).

Προσθέτοντας προσβολή στον τραυματισμό, σημειώνεται στο DSM-5 ότι μεταξύ 1 στις 500 έως 1 στις 1.000 γυναίκες με MDD ή μανιακά επεισόδια επίσης εμπειρία ψυχωτικά χαρακτηριστικά. Αυτό μπορεί να παρουσιάσει ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο σενάριο, το οποίο εξετάζεται παρακάτω.

Επιπτώσεις θεραπείας

Ψυχωτική Χαρακτηριστικά μπορεί να είναι παρόντα στην MDD έναρξης κατά τον τοκετό και σχετίζονται με βρεφοκτονία. Οι μητέρες μπορεί να ακούσουν φωνές για να βλάψουν το μωρό ή να αναπτύξουν αυταπάτες ότι το μωρό είναι δαιμονισμένο και ότι πρέπει να σκοτωθεί, για παράδειγμα. Η εργασία με κάποιον με οξεία MDD περιγεννητική πρέπει να περιλαμβάνει παρακολούθηση για ψυχωσικά χαρακτηριστικά.

Δεδομένης της συσχέτισης μεταξύ ενός γενικού ιστορικού MDD και της εμφάνισης περιγεννητικής έναρξης, οι θεραπευτές θα πρέπει να παρακολουθούν προσεκτικά τις έγκυες γυναίκες με προσωπικό ή οικογενειακό ιστορικό MDD. Εάν εμφανιστούν συμπτώματα, ο θεραπευτής θα κάνει καλό να παρέμβει όχι μόνο ψυχοθεραπεία, αλλά στο να είναι ο αγωγός για συνεργασία με άλλες υπηρεσίες φυσιολογικής φύσης.

Διάφοροι ερευνητές έχουν αναφέρει ότι ορισμένα αντικαταθλιπτικά μπορεί να είναι ασφαλής και εξαιρετικά αποτελεσματική στην MDD έναρξης κατά τον τοκετό (Harvard, 2011). Μερικοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι η θεραπεία με φως παρόμοια με εκείνη της εποχιακής έναρξης μπορεί επίσης να είναι ευεργετική για τις μέλλουσες μητέρες. Επομένως, παραπομπή σε ψυχίατρο με εξειδίκευση σε έγκυες γυναίκες, ή OB-GYN με ψυχιατρικός ενδιαφέροντα, είναι ιδανικό. Ιδανικά, ο Γυναικολόγος της ασθενούς θα πρέπει να ενημερώνεται πάντα για την κατάστασή της, δεδομένων των επιπτώσεων που μπορεί να έχει στη μητέρα και το παιδί. Μπορούν επίσης να εξετάσουν εάν τα συμπτώματα της κατάθλιψης μπορεί να εξηγηθούν καλύτερα από άλλες ιατρικές καταστάσεις, όπως η αναιμία ή τα προβλήματα του θυρεοειδούς που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Όσον αφορά την ψυχοθεραπεία, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το υλικό να επικεντρωθεί στην ικανότητα της ασθενούς να γίνει μητέρα. Ίσως έχει επιφυλάξεις γιατί πιστεύει ότι θα καθρεφτίσει τους γονείς της και θα δώσει στο παιδί κακή ανατροφή. Ίσως δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος, εκτός από το άγχος όλων που έρχεται με το να είσαι νέος γονέας. Δεν είναι ασυνήθιστο για ζευγάρια να παρακολουθούν θεραπεία, καθώς το να έχουν έναν καταθλιπτικό σύντροφο ανάμεσα σε ένα νεογέννητο στο σπίτι μπορεί να προκαλέσει αναταραχή και πρόσθεσε στρες.

Στη χειρότερη περίπτωση, όπως και άλλες ποικιλίες MDD, η έναρξη του τοκετού μπορεί να απαιτεί ενδονοσοκομειακή περίθαλψη και ακόμη και ηλεκτροσπασμοθεραπεία (π.χ. Anderson & Reti, 2009; Ward et al., 2018), ειδικά εάν υπάρχουν ψυχωτικά χαρακτηριστικά. Πολύ συχνά, αρκεί η ψυχοθεραπεία με αντικαταθλιπτικά φάρμακα, διατροφικές αλλαγές και παρεμβάσεις OB-GYN.

Η τροφοδοσία σε καταθλιπτικές μητέρες είναι α διαταραχή της διάθεσης εξειδικευμένες, και οι ενδιαφερόμενοι αναγνώστες ενθαρρύνονται να εξερευνήσουν διευρύνοντας τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Η βοήθεια μιας μητέρας που αγωνίζεται και έτσι ανοίγοντας μια καλύτερη αναπτυξιακή πορεία για το παιδί της είναι μια από τις τελικές αποδόσεις επένδυσης για τους θεραπευτές.